ANNEMİN ONURU ve EVLAT SEVGİSİ

Bugün size; annemin onurlu davranışlarından birini ve evlatlarının da onurlu olmasına ışık tutan bir davranışını anlatacağım.
Tavukların, civcivleri için kedi ve köpeklere meydan okuduğu bir Dünya’da, boğazı kesilerek öldürülen veya intihar etmek zorunda kalan çocuklarının ölüsüne, saygısızlık yaptığına inandığım babaların olduğu bir zaman diliminde yaşarken, annemin o onurlu davranışını anlatmasaydım kendimi suçlu hissederdim çünkü.
Daha önce de yazdığım gibi annem; annesini bebekken, babasını da 16 yaşında kaybedince, dayımın da onayıyla babamla evlenmiş.
Babamın babası, Kurtuluş Savaşında şehit düşünce 4 çocuğuyla baş başa kalan babaannem, anneme, kayınvalideden çok annelik yapmış.
O nedenle annem, babaannemden hep “anam” diyerek söz ederdi.
Annem, kadınlara arka çıkmayı ve anne olmayı da babaannemden öğrenmiş.
Ömrünün sonuna kadar kızların ve kadınların arkasında duran annem, akrabalarımız içerisinde ilkokuldan sonra okuyan ilk kızın annesi olmasının yanında; istediğine verilmeyen veya kaçarak evlenen her genç kızın arkasında dağ gibi duran bir Yörük Kadınıydı.
Bir bakıma, annem; babaannemden öğrendiklerini, ömrünün sonuna kadar uygulayan ve kız torunlarına “Sevip anlaştığın biri varsa ve anne-babana söyleyemiyorsan bana söyle. Ben onlara, uygun bir dille söylerim” diyecek kadar anlayışlı biri olarak, babaannemizden gördüğü babaanneliği, çağımıza uyarlayan biriydi de.
Babam, aramızdan ayrıldığında ben, ortaokul birinci sınıfta okuyordum. Kardeşim ilkokul, ablam ortaokul son sınıfta, küçük ağabeyim öğretmen okulunda, büyük ağabeyim de üniversitede okuyordu.
Çok varlıklı bir aile değildik. Hatta yoksul sayılırdık. Buna karşın bizi görenler, varlıklı bir aile veya memur çocuğu sanırdı. Annemiz, bir köylü kadını olmasına karşın; giysimizden beslenmemize, okul gereçlerimizden ders çalışma ortamımıza kadar herkesten daha iyi koşullarımız olması için -hiçbir şeyi esirgemeden- gereken her şeyi yapardı.
Çok onurlu bir insandı ve bizimde onurlu olmamız için çok ilgilenirdi.
Çok akıllı, genç ve güzel bir kadın olduğu halde, babam öldükten sonra “Evlenmesi yönünde” yapılan telkinler karşısında “Kocam yok ama 4 erkek evladım olduğu için evimin 4 erkeği var” diye özetleyebileceğim şeyler söyleyerek bizi, üvey baba ile büyütmek yerine, tek başına büyütme yolunu seçmesi bile onun bize, ne kadar çok değer verdiğinin en önemli kanıtı olmaya yeter.
Böyle bir giriş yaptıktan sonra, annem ile ilgili -yukarıda sözünü ettiğim- onur yüklü anıya geçmek istiyorum.
Lise birinci sınıfta olduğum yıllarda, Okul Müdürümüz ve Coğrafya dersi Öğretmenimiz rahmetli İsmail Doğan beni odasına çağırıp “Okul çıkışı, evinize giderken Terzi Avni Bey’e uğra ve seni, benim gönderdiğimi söyle” dediği için -bitişik iş yeri amcamın oğlunun işyeri olunca arama sıkıntısı çekmeden- Avni Ağabeyin yanına uğradım.
Avni Ağabey, çok sıcakkanlı bir insandı. Önce “Gel kardeşim, sobanın yanına otur. Üşümüşsündür” dedi. Benim ısındığıma inanınca da, ceketimi çıkartıp ölçümü aldı.
Olanlardan hiçbir şey anlamayan ben, eve varınca olanları anneme anlattım.
Annem de “Sabah, Avni Ağabey’ine uğrar ve durumun ne olduğunu sorarız” dedi.
Sabah olunca, evden annemle birlikte yola koyulduk.
Önce, amcamın oğlu olan Ahmet Ağabey’e uğradık ve durumu anlattık. Kendisi de terzi olan Ahmet Ağabey, Avni Ağabey ile görüştükten sonra anneme:
-Yenge, manifaturacılardan biri; çalışkan bir öğrenciye dikilmek üzere bir takım elbiselik kumaşı okul müdürüne vererek “Çocuk, efendi ve çalışkan olsun. Ailesi yoksul olursa daha iyi olur. Dikim ücretini de ben karşılayacağım” demiş. Müdür Bey de; elbise için Ramazan’ı, dikmek için de Avni’yi uygun görmüş” deyince annem, bana dönerek:
-Sen, Müdür Bey’e ne dedin? diye sordu. Hiçbir şey söylemediğimi öğrenince, benimle birlikte okula ve okul müdürünün yanına gitti.
Okul Müdürü ile aralarında -aklımda kalanları özetlersem- şöyle bir konuşma geçti:
-Müdür Bey, siz o elbiseyi, ihtiyacı olan başka bir çocuğa verin. Ben, çocuklarımı, hiç kimseye muhtaç etmedim, Onların, hiçbir şeyini eksik etmiyorum.
– Doğru söylüyorsun anne, bir öğretmen arkadaşım söylemeseydi ben, Ramazan’ın babasız olduğunu bilmiyordum. Hatta, memur çocuğu sanıyordum. Öğretmen arkadaşım “Babasız” olduğunu söyleyince ve sen buraya kadar gelip bunları söyleyerek ne kadar onurlu bir anne olduğunu gösterdikten sonra ben, o elbiseyi Ramazan’dan başka kimseye vermem. Kabul etmezsen, oğlunun üzerindeki emeğimi helal etmem.
-Tamam Müdür Bey, içime sinmese de senin dediğin gibi olsun.
Sonra, Müdür Bey ayağa kalktı, Annemin yanına gelip elini öptükten sonra, annem okul bahçesinden çıkıncaya kadar eşlik etti.
Yarın, Annemi daha ayrıntılı anlatacağım yazımda buluşmak dileğiyle -şimdilik- hoşça kalın.