EKRAN BAĞIMLISI EBEVEYN

Mükemmele erişmek için efor sarf etmek fazla kiloları vermekten çok daha zordur. Ancak burada bahsetmek istediğim ebeveylerin beklediği mükemmellik sessizlik! “BİZ ZAMANINDA BÖYLE DEĞİLDİK!” Cümlesine sığınıp çağın getirdiği değişimin kara ekranına kendilerini kaptırıyorlar. Çocuklarını sırf bunun için sınırlayan aileler var.

Sevgili ailelere açık bir mektup…

Sizce bir bireyin tüm hayatını mutlu geçirmesi, hiç ağlamaması, öfkelenmemesi ve kızmaması, oyun oynayıp hareket halinde olmaması mümkün müdür? Her şeyin sessizce ilerlemesini sağlamak çocukları hayata ne kadar hazırlar?

Mükemmele erişmek için efor sarf etmek fazla kiloları vermekten çok daha zordur. Ancak burada bahsetmek istediğim ebeveylerin beklediği mükemmellik sessizlik!

Bazen öyle anlar var ki çocuklar; oyun oynarken bir koltuktan diğer koltuğa zıplıyor, hiç olmayacak şarkıları ezberleyip durmadan söylüyor ve evde bulunan ne kadar ev eşyası varsa onları oyuncakları haline getip anne babaların tabiri ile evi dağıtıyor! Bazen çözümleyemedikleri durumları ağlayıp bağırarak anlatmaya çalışıyorlar. Neden acaba diye buraya eklemem gerekiyor.

İşte tam da bu noktada aileler çocuklarını, sırf dağıtmasın, kafaları rahat etsin diye sınırlıyorlar. Ve bunu kendilerine çocuklarının iyilikleri içinmiş gibi  duygu ve düşüncelerine empoze ediyorlar. Kişinin kendisini kandırması noktasında büyük oyun doğrusu. Ya da bahane mi diyelim?

Bu konuda anne babaların temel amacı USLU DURSUNDU! BİRAZ DAHA SOSYAL MEDYADA GEZEYİMDİ….

 BİZ ZAMANINDA BÖYLE DEĞİLDİK! Cümlesine sığınıp çağın getirdiği değişimin kara ekranına kendilerini kaptırıyorlar.

Peki sınırlamayı nasıl yapıyorlar?

Anne ve babalar ekran bağımlılıklarını çocukları hareket ve iletişim halindeyken rahatça gideremiyorlar! Ben buna da ekran bağımlısı ebeveynler diyorum.Çağdan şikayetçi ebeveynler çağın en büyük icadı olan ekranı sırf çocuklar onları rahatsız etmesin diye en önemli koruyucu kalkanları olarak kullanıyorlar. Üzerine bir de çocuklarını susturmak için ellerine veriyorlar. E haliyle çocuk açısından mutluluk veren bu hipnoteze edici cihazlar çocukların durağanlaşmasını sağlıyor!

Çocuklar hareket etme becerilerinden mahrum bırakılıyor. Kendilerine cevap vermeyen cihazlarla iletişim kurmadan saatlerce başbaşa bırakılıyorlar. Zaman geçtikçe bizim çocuk neden bizimle doğru düzgün iletişim kuramıyor diye bir de üzerine çocuğu sorguluyorlar! Büyük haksızlık!

Çuvaldızı kendine iğneyi başkasına batır diye bir ifade vardır. Burada gerçeklikten uzaklaşan ebeveynlerin yaptığı en büyük hatalardan birisi kendi hatalarını ve bağımlılıklarını kabullenmemeleridir. Bağımlı kişi ben bağımlıyım der mi?  HİÇ!

‘ Gürültü yapma, koşma, zıplama, git oyncaklarınla oyna şuan senı dinleyemem’ demek yerine; biliyorum çok eğleniyorsun ama aklıma bir fikir geldi. Oyun hamurları ile şekiller yapmaya ve hamuru meyvelere benzetmeye ne dersin? ‘ demek  daha öğretici ve sevgi dolu bir tutum olmaz mı? Sizin onu sevdiğinizi düşünmesine ve güvenli bağlanma ortamı yaratmanıza imkan tanımaz mı? Bence tanır J

‘ Sen ağlayıp bağırdığın sürece seninle konuşmayacağım, önce ağlamanı bitir!’ demek yerine; sen kendini daha iyi hissedene kadar buradayım. Seni neyin üzdüğü hakkında konuşalım mı? ‘ sizi daha anlamaya çalışan bir ebeveyn tutumuna sahip olduğunuzu göstermez mi? Evet gösterir. REELSlerden daha iyi bir şey değil mi? Bence harika!

‘ Telefonda işim var’ demek yerine biraz seninle oynadıktan sonra görevlerimizi yerine getirip biribirimize anlatıp sonra uyuyalım mı?’ demek varken neden mutsuz bir şekilde günün ışıklarını çocuklarınıza kapatıyorsunuz ki?

‘ Beni sinirlendirme!’ demek yerine şuan çok zorlanıyorum. Birbirimize yardım etmeliyiz. Hadi başlayalım mı?’ diyerek kısa sürede olsa pozitif enerji dolmaz mı içiniz? Belki de bağımlılığınızın ve tavrınızın ne kadar kötü durduğunun  farkına varmanız kaçınılmaz bir noktaya gelmez mi?

En büyük farkındalık kişinin kendi yaptığı hataların farkına varmasıdır. Ekrana bakarken sorumluluklarınızdan uzaklaşmayın. Kendinize gelin.